فرش دستباف ایرانی انواع مختلفی دارد. تنوع در روش تولید، اندازه، جنس، کیفیت، ظرافت، ظرافت و تنوع طرح، رنگ، ظاهر و تفاوت‌های ساختاری، همگی باعث شده است که فرش دستباف ایرانی دارای محصولاتی خاص و نامی خاص باشد.
فرش شهری: به معنای فرشی است که در کارگاه شهری بافته می شود، فرش شش متری طرح علیا در شهرها در دوره صفویه با ایجاد کارگاه های بزرگ قالی بافی در اصفهان و تبریز گسترش زیادی یافت.
فرش‌های شهری ایران یا قالیچه‌های شهری که معمولاً در کارگاه‌های شهری بافته می‌شوند، معمولاً ظریف با تراکم نسبتاً زیاد هستند.
فرش روستایی: فرشی است که در روستاها به صورت ساده و ابتدایی بافته می شود. فرش‌های روستای ایرانی اغلب بدون نقش و نگار بافته می‌شوند.
اندازه این فرش ها معمولا کوچک و به صورت نیم و نیم، پشت، پهلو و طاق است. فرش های روستایی زمانی از نظر طرح و ترکیب ویژگی هایی داشتند اما اکنون تحت تاثیر تولیدات بازار یکنواخت شده و در خطر انقراض قرار دارند.
فرش ها تاریخچه بسیار قدیمی ئر ایران دارند و بسیار کهن هستند، تکنیک گره متقارن حداقل 2500 سال است که در ایران کاربرد دارد. اقوام آذری و بختیاری، کردها و عشایر قالی هایی با گره متقارن بافته اند و هنوز کسی نمی داند که چرا این گره به اشتباه به گره ترکی معروف است. گره متقارن قوی ترین گرهی است که به فرش بسته می شود. در یک گره متقارن نخ از وسط دو رشته عبور کرده و پس از دور زدن آن ها از آن ها خارج می شود. وقتی یک سر نخ را بکشید، گره سفت می شود. گره ترکی بیشتر در قالی های شمال غربی ایران، کردستان، آذربایجان و البته ترکیه دیده می شود. این گره قوی و متقارن باعث ایجاد یک پرز بسیار ثابت می شود و معمولاً در فرش های ضخیم تر استفاده می شود.
